๑๓ กันยายน ๒๕๖๙ : ​ค้นหาหนังสือธรรมะ หน้า 43 / 59

จะนึกว่ า "พระ" ก็ได้ แม้ไม่เห็นพระ จะนึกว่ า "ดวง" ก็ได้ แม้ไม่เห็นดวง หรือจะนึกว่ า "บุญ" ก็ได้ แม้ไม่เห็นอะไร ๑๔ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๕

"การนี้กนิษิต" ดวงใสๆ หรือองค์พระใสๆ หรือวัสถุอะไรที่เราคุ้นเคยก็ตาม นั่นคือหลักของใจ "คำคาวนา" เหมือนเชื่อที่จะประกองใจเอาไว้ ให้มาอยู่กับหลัก ๑๐ กันยายน พ.ศ. ๒๔๕๕

ใหม่ ๆ มันก็เวบไปคิดเรื่องโน่นเรื่องนี้ เราก็นึกถึงดวงใส ๆ องค์พระใส ๆ หรืออะไรก็ได้ที่ใส ๆ แล้วก็กล่าวว่า “สัมมาอะระหัง” เรียบไป จะกลิ่น กิริยา กิริย พัน กิริย มันก็สามารถ ครั้งก็ได้ มันก็จะมีสักครัง

"ตรรก" คือ การนึกถึงภาพดวงแก้วใสๆ พระแก้วใสๆ อย่างสบายๆ คล้ายๆ กับเรานึกถึงสิ่งที่เราคุ้นเคย 22 กันยายน พ.ศ. 2545

ตรึกไว้เรื่อย ๆ นั่งตรึก ยืนตรึก เดินตรึก นอนตรึก วิ่ง exercise ออกกำลังกายก็ตรึกไปด้วย ใหม่ ๆ มันก็ยังไม่ออก ก็ทำความรู้สึกว่ามอยู่ภายใน พอต่อ ๆ ไปก็คล่อย ๆ นึกได้ราว ๆ งง ๆ ทำอย่างนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หยาบให้ตรีก ละเอียดให้แตะ ๒๓ กันยายน พ.ศ. ๒๕๔๕

หยาบให้ "ตรึก" เพราะว่าร์ต้อต่อสู๋กับ นิวรณ์ ๕ คือ ความฟุ้ง ความง่วง ความเคลิ้ม ความลังเลสงสัย เหล่านี้เป็นต้น ดังนั้น เราต้องมีหลักของใจ เอาไว้เป็นที่ภูมิใจ เหมือนม้าพยศ มีเชือกผูกเอาไว้กับหลัก ๒๒

ส่วนใคร่ที่ทำได้แล้ว เห็นดวง เห็นกาย เห็นองค์พระ ก็ “แตะ” ใบเบาๆ แตะไปเรื่อยๆ ใช้ระบบสัมผัส แตะดวงใสๆ แตะกายภายในใสๆ แต่องค์พระใสๆ เดี๋ยวท่านก็จะดูดวงเข้าไปข้างใน ๑๐ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๕

เพราะฉะนั้น ถ้าหยาบให้ตรีรัก ละเอียดให้เตะ พอละเอียดแล้ว เราไม่ต้องไปตรีรัก แคใช้ใจแตะเบาๆ มันก็จะวัดเข้าไปเลย เดี๋ยวก็ดี เดี๋ยวก็ใส เดี๋ยวก็สว่างขึ้นมาเอง ๒๒ กันยายน พ.ศ. ๒๕๔๕

อารมณ์ดีและอารมณ์สบาย เป็นอุปกรณ์สำคัญ ที่ทำให้สติและสบายของเรา เป็นไปได้อย่างต่อเนื่อง ๒๒ กันยายน พ.ศ. ๒๕๘๕

ให้สังเกตัวเราว่า ตั้งแต่ท่านั่ง วางมือ หลังตา วางใจ การนึกภาพ มีชีวิตชีวาทุกขั้นตอนไหม ไม่ใช่ชังเกตนั่ง นั่งอย่างมีความสุข สนุกสนานหรือเปล่า มีฉันทะไหม รักที่จะนั่ง นั่งอย่างเพลิดเพลิน แม้ว่าจะไม่เห็

หยุดให้เป็น เย็นให้พอ รอให้ได้ ง่ายนิดเดียว ๒๕ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๑

ถ้าช่วงไหน...นั่งไม่ได้ดังใจเรา ก็อย่าไปหงุดหงิด ให้ทำเฉย ๆ อย่างสบาย ๆ Let it be ปล่อยให้มันเป็นไป ๑๗ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๘

เวลานั่งธรรมะ...อย่าตั้งใจมากจนเกินไป ไม่ต้องไปเสียดาย ประสบการณ์ที่เราเคยนั่งแล้วดี เพราะจะทำให้เราเผลอไปเร่งอย่างผิดวิธี เราต้องฝึกปล่อยวาง เพื่อให้ใจได้รับความสุขบ้าง ไม่อย่างนั้น...ใจเราก็จะไม่มี

หลักวิชาชาติของการปฏิบัติธรรมนี้อยู่ ถ้าปฏิบัติให้ถูกหลักวิชาชาแล้ว ต้องเข้าถึงทุกคน ที่เข้าไม่ถึง เพราะเกือบร้าน หรือบ้าง...แต่ทำไม่ถูกวิธี ๒๕ กันยายน พ.ศ. ๒๕๔๕

การ "ถูกส่วน" เราจะไปบังดับให้ถูกส่วนไม่ได้ มันจะเป็นของมันเอง เมื่อเรามีสติ มีความสุขาย แล้วก็สมำเสมอ พอถูกส่วน มันก็จะหล่นวูบไปเลย เหมือนตกจากที่สูง ๑๐ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๕

มันจะมืดตลอดชาติได้อย่างไร มันจะสู้คนทำความเพียร อย่างถูกวิธีได้อย่างไร มันต้องแพร่เรา เพราะเรามีความเพียร และทำถูกวิธี 21 กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๕

ถ้าฝึกเป็นเสียง เราก็ใช้คำวกวน “ส่มมาอะไรหวัง” เข้ามาสู้กัน 5 กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๕

ถ้าฟังเป็นภาพ เราก็ถือนภาพดวงแก้ว องค์พระ หรือหาปูชนียาจารย์ มาแทน ๙ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๕

แต่ถ้าฟังหยาบ ควบคุมไม่ได้ สูไม่ไหว ให้ลืมตา มาดูดวงแก่ ดูองค์พระ ดูรูปคุณยาย ดูหลองปู ให้ใจใสๆ พอใจสบายดีแล้ว เราก็อยๆ หลับตาเบาๆ ๕ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๕